Als de daag’raad straks gloort, de bazuin wordt gehoord, roept Hij mij om te staan aan zijn zij.

Beste koorleden, op maandag 18 juli overleed onze koorvriend tweede tenor Gerrit Prins

Gerrit Prins: een icoon van Jubilate. Zijn antecedenten:
* koorlid vanaf 1953, dus vanaf het allereerste begin
* bestuurslid tijdens een onafgebroken periode van 1964 – 2003
* drijvende kracht achter rommelmarkt Het Galmgat, zolang die bestaat
* erelid vanaf 2003.
Gerrit Prins veroverde zich een geheel eigen plaats binnen het bestuur en binnen het koor.

Hierbij een summier overzicht van Gerrit Prins als bestuurder, streven naar volledigheid is tot mislukken gedoemd.
* sociaal – In 1965 hield Gerrit een vergeefs pleidooi: “Na vaststelling entreeprijs ƒ 1 waarbij dhr. Prins aanmerkt te bekijken de noodzaak van een prijs voor entreegelden voor kinderen vast te stellen op 50 cents. De overige bestuursleden voelen hier niet zo veel voor, gezien het aantal kinderen wat deze concerten meemaakt.” In 1969 krijgt hij toch zijn zin, wanneer het bestuur “na enige aarzeling” de entreeprijs bepaalt op ƒ 2 (groten) en ƒ 1 (kinderen).
In 1968 wordt het geven van een diner overwogen, hierbij benadrukt Gerrit Prins toch vooral een gelegenheid te zoeken waar het gehele koor met hun vrouwen in één zaal kan plaatsnemen.
In 1969: “Plaats een advertentie bij overlijden van een koorlid, wat na de dood van enkele leden achterwege is gebleven.”
1989: een spaarsysteem voor de reis naar Londen om zoveel mogelijk mensen mee te krijgen.
* financieel – 1966: “bijzonder actief bij de verkoop van grammofoonplaten, hetgeen ons als koor beslist financieel geen windeieren heeft gelegd.”
1966: “wordt er nog aandacht wordt besteed aan de donateurs en worden de donateursgelden nog geïncasseerd?”.
* praktisch – 1975: bestaat er een onkostenvergoeding secretariaat.
1976: het podium moet nodig worden geverfd.
1980: aanschaf van een nieuwe schrijfmachine voor het secretariaat. De oude machine verkeert in een niet al te beste staat, echter zal geprobeerd worden deze nog  ‘aan de praat’ te krijgen. Zo niet, dan volgt voorstel tot aanschaf van een nieuwe.
1981: goede opnameapparatuur i.v.m. het maken van de notulen, dan kan de secretaris meer bezig zijn met de vergadering.
1981: laat oude nummers regelmatiger zingen.
* principieel – 1973: Wanneer de mogelijkheid wordt geopperd de dirigent liederen van hedendaagse moderne componisten te bewerken, ontlokt dit Gerrit Prins de uitspraak: “Vergeet het geestelijk lied niet.”
* koorlid – Op de jaarvergadering van 1971 krijgt Gerrit Prins een speciaal welkom, omdat hij hiervoor uit Almelo was gekomen.
* schuurbaas – In 1990 vraagt dhr. Prins naar de mogelijkheid om ook na de rommelmarkt op de Cantineweg op wat kleinere schaal door te kunnen gaan in de schuur. Enkele maanden later meldt hij trots: “Het leeft!” Hierbij dacht dhr. Van Amerom aan muizen… “Het leeft!” Dat hebben we al die jaren gemerkt. Wie Galmgat zegt, zegt: Gerrit Prins, nimmer verzakend.

Gerrit Prins was met hart en ziel de drijvende kracht achter Het Galmgat, eerst bij de grote rommelmarkten op de Princestraat, later bij de Kruithuisjes, op de Cantineweg, bij de Jachthaven, bij de Digros en in ’t Heen. Zijn vrouw Annie was de telefooncentrale, het aantal gesprekken is niet bij benadering te schatten. En aan het eind van de zaterdag was het geld tellen bij Jan Minnee een vaste prik. Dat het koor de concerten kan geven zoals dat nu gebeurt, heeft alles met de inzet van Gerrit Prins te maken.Als bestuurslid stond Gerrit Prins zij aan zij met secretaris en later voorzitter Jan Minnee. Deze moet wel linkshandig zijn geweest, want zijn rechterhand: dat was Gerrit. Altijd bereid om praktische zaken op te lossen en de helpende hand uit te steken. Op de vreemdste uren stond hij klaar om zijn koor te dienen.
De laatste jaren waren moeilijk, Gerrit Prins kon zijn plaats binnen het koor niet meer innemen. Hij was zeer emotioneel en bij bezoeken vroeg hij steevast naar het koor én naar de schuur. Zijn vertrouwen op God sprak hij uit met de woorden: “Er is een God Die hoort.” De laatste weken waren zwaar, in zijn verwardheid speelde ook toen nog het koor een grote rol. Maar er kwam geen klacht over zijn lippen. Hij was zeer vermoeid. In aanwezigheid van zijn geliefden is hij vredig ingeslapen. Zoals het lievelingslied van hem en zijn Annie het verwoordt: ‘Ik kan gaan slapen zonder zorgen, want slapend kom ik bij U thuis. Alleen bij U ben ik geborgen. Gij doet mij rusten tot de morgen en wonen in een veilig huis.”

Jubilate neemt afscheid van een icoon. Zijn verdiensten zijn niet op waarde te schatten. Nu mag hij rusten van zijn werken. Wij staren hem na, in dankbaarheid voor alles wat hij voor ons was. Hij werd 86 jaar en was ruim 63 jaar een van ons.Trooste de God aller genade zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen.